Afgekeurd en toch leuke dingen doen??

Jij bent toch deels afgekeurd? Hoe kan het dan dat je toch je eigen bedrijf bent gestart? Dan zou je toch ook gewoon kunnen werken? Je steekt er onwijs veel tijd in. Je bent ontzettend zichtbaar op social media…

Het is best een uitdaging om me hier niet schuldig over te gaan voelen. Als je zichtbaar wordt op social media, dan hebben mensen een mening over je. Ze vinden er wat van. En die mening is vaak gebaseerd op hun eigen idee van wat wel en niet kan. En tja… iedereen is anders en iedereen denkt anders. Je kunt dus ook nooit iedereen tevreden houden. Maar een uitdaging om door die meningen niet van koers te veranderen is het wel.

Toen ik werd afgekeurd, zat ik opeens thuis. Van 4 dagen werken naar 2 x 6 uur is echt een verschil. Ik voelde me ontzettend schuldig. Ik dacht dat iedereen er iets van dacht als ik eerder wegging of als ik aan heel veel dingen niet meer mee kon doen. Thuis dacht ik constant aan werk en op werk dacht ik constant aan thuis… omdat ik geen balans had. Ik herinner me nog het moment dat ik dacht ‘wat wil ik?’ Wat kan ik nu doen met de uren die ik nu thuis ben, zonder dat ik me steeds verdrietig voel. Want dat verdriet als je afgekeurd bent, is constant aanwezig.

Lezen ging een tijd lang niet, lang concentreren ook niet. Dus ik belandde in een negatieve spiraal. En ik kan je vertellen dat dat echt niet fijn is. Dingen ondernemen buiten de deur vond ik heel moeilijk. Ik was bang dat mensen mij zouden zien en zouden denken dat ik dan ook wel kon werken. Als ik de kinderen van het schoolplein ophaalde, durfde ik geen make-up op te doen, omdat ik ook daar weer bang was voor de meningen van anderen. Feestjes vond ik een heel lange tijd echt heel moeilijk om naar toe te gaan, want wat zouden ze denken. Tja… ik werd geleefd door mijn eigen gedachten.

Aan de buitenkant niet zichtbaar ziek zijn, is echt niet altijd een voordeel. En zeker als je eigen gedachten je het heel moeilijk maken. Maar ik wist ook dat de enige persoon die hier iets aan kon doen, ikzelf was. Ik was niet afgekeurd omdat ik geen zin meer had in mijn werk. Ik was niet afgekeurd omdat ik mijn werk niet goed deed. Ik was afgekeurd met een reden en ik moest mezelf echt letterlijk de toestemming geven om daar naar te gaan leven. Langzaamaan begon ik mijn leven aan te passen. Ik nam een schoonmaakster in dienst, ik bestelde een elektrische fiets, ik ging op yoga, ik durfde steeds meer dingen te ondernemen. Het belangrijkste verschil was dat ik MEZELF de toestemming gaf om dingen te doen die mij energie geven. Dat ik ZELF vond dat ik ook leuke dingen kon doen.

Kijk, een feit is en blijft dat mijn leven is aangepast. Ik spreek doordeweeks bijna nooit in de avond af. Ik ga altijd op tijd naar bed. Ik sport niet meer. Ik houd mijn weekenden in het algemeen zo leeg mogelijk. Zwaar lichamelijk werk doe ik niet. Drukke activiteiten vermijd ik zoveel mogelijk. Verjaardagen skip ik, of ik ben er heel even. Rijden met de auto gaat niet altijd en dus heb ik vaak een chauffeur 🙂 enz. enz. Maar al die dingen zijn niet zichtbaar. En dat zijn ook niet de dingen die ik op social media ga posten. Ik vind namelijk dat ik heel veel dingen kan. Dat ik nog steeds een super mooi leven leid. En als ik nog een laagje dieper ga, denk ik dat ik iets had te leren in dit leven. En dankzij de diagnose MS werd ik keihard met mijn neus op de feiten gewezen. Een les waar ik nu, achteraf, super dankbaar voor ben. Hoe gek dat misschien ook klinkt.

Dus ja, je kunt een eigen bedrijf beginnen als je (deels) afgekeurd wordt. Los van wat iedereen hiervan denkt. Uiteindelijk heb je maar 1 leven en aan jou de taak om dit zo zinvol mogelijk te maken. Durf voor jouw eigen geluk te kiezen. Durf de meningen van anderen los te laten en voor jezelf en jouw waarden te gaan staan. Het levert je zoveel op. En het mooie is, als jij in balans bent en dat uitstraalt, neem je ( onbewust ) ook jouw omgeving hierin mee.

Liefs, Paula