Van zwakte naar kracht

In vlagen voel ik me heus wel gefrustreerd en beperkt door MS. Ik was zo sportief, zoveel aan het werk, had zo’n bewegelijk leven. En nu, wéér. Er is namelijk iets wat je wél kunt doen, ook al lijkt geen enkel medicijn te werken. Het heeft me anders in het leven doen staan en ik werk nu efficiënter dan voordat ik MS kreeg.

Hoofd als een tomaat
Tien jaar geleden stapte ik met slaapvoeten uit het vliegtuig van een vakantie. Van tintelende benen naar het gevoel van betonblokken aan mijn lichaam. Na jaren van gerommel en jaren van geen klachten sloeg de bom vorig jaar februari weer in. MRI-scans en een lumbaalpunctie maakten de diagnose nu wel rond. Ik heb écht MS. De schub hield aan en in de zomer startte ik mijn eerste MS-medicatie. Elke dag veranderde mijn hoofd twee keer een uur lang in een rode tomaat. En ondanks dat ik slechts halve doseringen nam, werd ik moeier en moeier. Inmiddels zijn de scherpe randjes van de schub er af, maar de lamme benen en de zware vermoeidheid zijn constant aanwezig.

De obsessieve holistische aanpak
O, die eerste tijd nadat ik stopte met medicijnen. Tamelijk agressief dwong ik mezelf alles te doen wat ik altijd al deed. Alsof ik bang was dat mijn lichaam aan een langzaam tempo zou wennen en dat voor altijd zou vasthouden. Bang dat het mij zou veranderen. Het werd alleen maar erger. Dus ik startte abrupt de obsessieve holistische aanpak. Alsof ik de MS kon verdrijven met het eten van enkel vegan food, vitaminen slikken en fanatiek sporten in de ochtend. Ik werkte aan de losse eindjes in mijn leven die me verdrietig maakten. Met succes. Hoewel ik nog steeds geloof dat dit belangrijke heilzame elementen zijn, maakte het me fysiek niet beter, in elk geval niet in een half jaar tijd. Ik besefte dat ik nog steeds één ding niet goed deed: ik werkte net zo hard en net zo veel als ervoor. Zelfs als ik kapot op de bank zat, pakte ik de laptop erbij. Totdat ook dat niet meer ging.

Meebewegen om te overleven
Het lijkt nu wel alsof de MS er was om me iets te vertellen. Datgene wat ik moest doen, was me aanpassen. Meebewegen om te overleven. Ik probeer nu efficiënter te werken en me over te geven aan de rust als ik die nodig heb. Het blijft een leerproces, maar het is een onvermijdelijk proces om de doelen te halen die ik wil halen. Hoe ik vroeger altijd maar doorstootte in mijn werk, als het ware werkdagen kon doorploegen van veertien uur, ben ik nu genoodzaakt veel strategischer te werken, te prioriteren, mijn werk goed onder de loep te nemen. En weet je wat ik nu, slechts maanden later, merk? Het levert me qua werk, ideeën en omzet alleen maar méér op.

Wereld aan mogelijkheden
Hard werken en alles doen omdat je alles kúnt doen, wil niet zeggen dat je het ook zo zou moeten doen. Als zelfstandig ondernemer is er niemand die me op mijn vingers kijkt. Niemand die precies ziet wat ik doe en hoe het beter kan. En nu, door de manier van werken te veranderen, gaat er ineens een wereld aan mogelijkheden open, heb ik ineens meer tijd voor mijn gezin en bruis ik van de energie, zelfs al heb ik geen energie — als je begrijpt wat ik bedoel. Het bruist, en ik laat het bruisen. Van nature ben ik ambitieus, ongeduldig en daardoor gedraag ik me soms wat obsessief. Ik ben ook hooggevoelig, waardoor mijn lichaam vanzelf aangeeft als ik mijn eigen grenzen overschrijd. Door mijn drive luisterde ik vroeger niet, dus mijn lichaam kwam met zwaarder geschut: MS. Zo voelt het. Of het wetenschappelijk klopt kan ik je niet vertellen. De artsen overigens ook niet.

Rem op mijn haastige leven
Een jaar geleden was ik zo bang voor verandering. Om iemand te zijn waarin ik mezelf niet zou herkennen. Ondertussen heeft de hele operatie om mezelf proberen te redden van de MS me inderdaad veranderd. Ik heb zoveel geleerd en leer nog steeds om niet van verdrietige of teleurstellende situaties weg te lopen, maar ze aan te pakken en het compleet om te draaien, waardoor er zoveel liefde ontstaat. Mede door mijn vroegere verlangen erkenning bij anderen te zoeken los te laten. Ik heb het vervangen door te accepteren dat dat niet meer hoeft, dat het is zoals het is, dat ik oké ben zoals ik ben. Ik eet gezonder, let veel bewuster op wat ik mentaal en fysiek nodig heb, voel me sterker en leef minder gehaast. Bovendien heb ik zowaar een gezondere onderneming. Loslaten en me overgeven aan dat enge monster dat MS heet. Voor anderen is dit misschien ook niet hét medicijn, maar het heeft mij in ieder geval geholpen van mijn zwakte mijn kracht te maken.

Chantal Straver

Chantal schreef eerder een boek over hoe ze haar huwelijk, huis en baan achter zich liet om een gelukkiger leven te veroveren: Toen ik eindelijk durfde. Je kunt meer van haar blogs en verhalen uit haar boek lezen op www.chantalstraver.nl.